Αυτή Είναι η Εθνική που Όλοι Ξέραμε (Αλλά Ποτέ δεν Αγαπήσαμε) November 17, 2014

Παρασκευή βράδυ και η Εθνική Ελλάδος έχει γνωρίσει μία από τις πιο ντροπιαστικές ήττες της - τουλάχιστον μέσα στην τελευταία 10ετία. Έχασε στο «Γ. Καραϊσκάκης» από τα Νησιά Φερόε με 1-0. Η αλήθεια είναι πως και στα Νησιά Φερόε να έχανε, δεν θα είχε μεγάλη διαφορά. Γιατί αν κρίνεις από την ποδοσφαιρική ιστορία, αλλά και τα ρεπορτάζ μια μέρα πριν τον αγώνα, η Εθνική έπαιζε όχι με ομάδα, αλλά με «ψαράδες». Τελικά η ήττα ήρθε και αυτή με τη σειρά της έφερε ένα κύμα από αντιδράσεις. 

Ο ομοσπονδιακός τεχνικός ​Κλαούντιο Ρανιέρι έφυγε, στην ΕΠΟ άρχισαν να ​κατηγορούν ο ένας τον άλλο για την επιλογή του προπονητή, οι παίκτες έκαναν «εντυπωσιακές» δηλώσεις τύπου «​και από την ομάδα του χωριού μου θα χάναμε έτσι όπως παίξαμε», κάποιοι δημοσιογράφοι δεν δίστασαν να αποκαλέσουν τον Ιταλό από «άχρηστο» έως «​βλάκα», ενώ ο κόσμος έκραξε στα social media και ξέσπασε για τους ξεφτίλες της Εθνικής. 

Μεταξύ μας; Ναι, μοιάζουν κάπως λογικές αυτές οι αντιδράσεις. Και εγώ στεναχωρήθηκα που είδα την Εθνική να χάνει από μια ομάδα που με ζόρι κάνει νίκη! Και ακόμα περισσότερο στεναχωρήθηκα έτσι όπως έπαιξε. Αλλά, ειλικρινά, δυσκολεύομαι να καταλάβω αυτό το ξέσπασμα. Άλλωστε κάθε νόμισμα έχει δύο πλευρές - και η Εθνική δεν αποτελεί εξαίρεση. Μπορώ να καταλάβω τις αντιδράσεις από έναν 18χρονο - ξέρεις αυτά τα παιδιά που στα 8 τους χρόνια θυμούνται την Ελλάδα να κερδίζει το Euro2004 στην Πορτογαλία και μέσα στα επόμενα χρόνια η Εθνική έπαιρνε την πρόκριση (σχεδόν) σε κάθε μεγάλη διοργάνωση. Ναι, για αυτά τα παιδιά η Εθνική Ελλάδος, εύκολα ή δύσκολα ήταν ένας σεβαστός αντίπαλος. 

Αλλά για όσους είναι στα 30φεύγα, απλά η εμφάνιση της Παρασκευής θύμισε παλιές κακές στιγμές. Κακές; Μάλλον συνηθισμένες. Γιατί όπως και να το κάνουμε, οι 30φεύγα και βάλε μεγάλωσαν με μια Εθνική που δεν πήγαινε στις μεγάλες διοργανώσης (εξαίρεση το Μουντιάλ των ΗΠΑ το 1994), δεν κέρδιζε στα προκριματικά, δεν έπαιζε καλό ποδόσφαιρο. 

Ακόμα και λίγο πριν το έπος της Πορτογαλίας, η Ελλάδα είχε φάει πέντε γκολ από τη Φινλανδία στο πρώτο επίσημο ματς του Ότο Ρεχάγκελ. Άσε που μετά το έπος χάσαμε από την Αλβανία στα προκριματικά του Μουντιάλ του 2006. Και όσο βαθιά ψάξεις, πολλές ήττες θα βρεις. Όπως αυτή από τη Μάλτα το 1975 - μια από τις πολλές «αναπάντεχες» ήττες που έχει δεχθεί η Εθνική στα χρόνια που παλεύει να προκριθεί στις μεγάλες διοργανώσεις. 

Που θέλω να καταλήξω με όλο αυτό; Ότι, παρά την κατάκτηση του Euro το 2004, παρά την καλή μας εμφάνιση στο Μουντιάλ της Βραζιλίας το περασμένο καλοκαίρι, η Εθνική ποτέ δεν ήταν σταθερή δύναμη του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Ναι, μια τέτοια απογοήτευση μπορώ να τη φανταστώ στη Βραζιλία, στην Αργεντινή, στην Γερμανία και την Ιταλία, εκεί όπου οι Εθνικές έχουν παράδοση στις νίκες και είναι σταθερές αξίες του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Αλλά η Ελλάδα είχε απλά τη δικιά της αναλαμπή την τελευταία 10ετία - δεν έγινε υπερδύναμη μέσα σε ένα βράδυ. 
Για αυτό ας αφήσουν τις τρέλες για μαλάκες προπονητές και άμπαλους παίκτες, κι ας δεχθούμε την αλήθεια: πέρασε η «μπογιά» μας. Γιατί υπερδύναμη (όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά παντού) χωρίς υπόβραδρο δεν γίνεσαι. Και η Εθνική δεν είχε ποτέ της υπόβαθρο. 

Αν δεν σου αρέσει αυτή η λογική, αλλά είσαι 30φεύγα, τουλάχιστον δες το ρομαντικά: η εμφάνιση της Παρασκευής μας θύμισε την Εθνική που όλοι ξέραμε (αλλά ποτέ δεν αγαπήσαμε). Μάλλον για αυτό το είχαμε ρίξει στο μπάσκετ. 

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.