Ο Κώστας Καραμανλής δεν έχει μιλήσει από τότε που έπαψε να είναι πρωθυπουργός. Επί πέντε χρόνια δεν έχει πει και δεν έχει γράψει ούτε λέξη. Κατά καιρούς διάφοροι δικοί του λένε διάφορα, που -υποτίθεται- εκφράζουν και εκείνον.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, αντίθετα, είναι λαλίστατος. Κυρίως στο εξωτερικό και κάπου-κάπου και εδώ. Αποφεύγει, βέβαια, να εκτεθεί στη βάσανο των ερωτήσεων και επιλέγει να ομιλεί από (καθ)έδρας.
Από καιρού εις καιρόν έρχεται στο προσκήνιο το σενάριο της «επιστροφής» τους. Για να είμαστε δίκαιοι, περισσότερο το διακινούν κάποια από τα λεγόμενα «ορφανά» (του καραμανλισμού ή του παπανδρεϊσμού) ή το φουσκώνουμε εμείς οι δημοσιογράφοι, κάνοντας την τρίχα τριχιά.
Όμως, να που χτες ο Γιώργος..........
πήγε ένα βήμα παραπέρα με εκείνο το «έχει ο καιρός γυρίσματα», που είπε στη Χαλκίδα σε μια παρουσίαση βιβλίου.
Για τον Καραμανλή, λοιπόν, μιλάνε οι άλλοι και λένε ότι «είναι εθνικό κεφάλαιο» κι άλλες παρόμοιες μπούρδες. Αφού δεν μιλάει ο ίδιος, δεν ξέρουμε αν το εννοεί κι αυτός έτσι και δεν μπορούμε να τον καταχεριάσουμε, έστω κι αν δεν βγαίνει να τους αποδοκιμάσει, λέγοντας ότι δεν τον εκφράζουν. Ο Παπανδρέου, όμως, το είπε ο ίδιος. Περιμένει τον καιρό να «γυρίσει». Και τότε να επιστρέψει.
Τα πράγματα στην πολιτική πρέπει να λέγονται με το όνομά τους. Τι θα πει «έχει ο καιρός γυρίσματα»; Αν ο Γιώργος πιστεύει ότι αυτά που κάνουν σήμερα ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος ή αυτά που θα κάνει αύριο ο Τσίπρας (τους άσκησε σκληρή κριτική, έστω χωρίς να πει τα ονόματά τους), βλάπτουν τον τόπο, δεν έχει δικαίωμα να περιμένει τον καιρό. Αυτό λέγεται καιρο-σκοπισμός ή ανευθυνότητα.
Αν η χώρα οδηγείται στον γκρεμό από τους νυν ή επίδοξους διαχειριστές της εξουσίας, όσοι το βλέπουν αυτό έχουν υποχρέωση να το αποτρέψουν. Και όχι να περιμένουν να «γυρίσουν» αφού θα έχει επέλθει η «καταστροφή».
Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είναι κάποιος παρατηρητής, που κάνει αναλύσεις σε ξένα πανεπιστήμια και σε παρουσιάσεις βιβλίων. Διετέλεσε πρωθυπουργός στη δυσκολότερη, ίσως, περίοδο της Μεταπολίτευσης. Υπό το βάρος της αποτυχίας, αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Δεν είναι η ώρα να πούμε πόσο και γιατί φταίει, πώς και γιατί απέτυχε, πώς και γιατί έφυγε. Όμως, αν ο ίδιος θεωρεί ότι «ήρθε η ώρα του» (ξανά), ας αφήσει τις διαλέξεις και ας μπει στην πολιτική δράση. Και αυτό σημαίνει δύο τινά:
Πρώτον, να ενεργοποιηθεί στο κόμμα του, αυτό που τον τάισε, όπως και τόσους άλλους, επί 40 χρόνια και τον έφτασε στο ανώτατο αξίωμα, του πρωθυπουργού. Αντί να μένει απέξω (και κάπου-κάπου να το υπονομεύει, με πράξεις ή παραλείψεις), να στρατευθεί στην πολιτική (και την εκλογική, που έρχεται) μάχη. Και αν το κόμμα αποτύχει, θα έχει την ευκαιρία να διώξει τον Βενιζέλο και να επανέλθει τροπαιούχος.
Δεύτερον, αν θεωρεί ότι αυτό που γίνεται σήμερα (και στη χώρα και στο κόμμα του) είναι καταστροφικό, να κινηθεί αυτόνομα. Να αποχωρήσει από το κόμμα του, να φτιάξει το δικό του και να διεκδικήσει τη λαϊκή ψήφο. Για να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος (του). Αλλιώς, είναι έκθετος στην κατηγορία ότι όσα λέει και κάνει είναι μικροκομματικά τερτίπια, για να υπονομεύει τον Βενιζέλο και να κρατάει εν εγρηγόρσει τους «παπανδρεϊκούς».
Καραμανλής και Παπανδρέου, οι νεότεροι, κυβέρνησαν τη χώρα, όπως την κυβέρνησαν. Και αποχώρησαν από την κορυφή. Ας μην μας ταλαιπωρούν άλλο με μισόλογα. Επιτέλους, στην εποχή τόσων πόνων, ας παραμερίσει η ματαιοδοξία των γόνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου