αγόρασαν πολύ χρόνο ο Μαρκαριάν και οι παίκτες του. Μια ανάσα πήραν απλώς και τη δυνατότητα να διαχειριστούν με λιγότερη πίεση τα τελευταία τέσσερα παιχνίδια των προκριματικών, που εκ των πραγμάτων θα έχουν προπαρασκευαστικό χαρακτήρα για τη δημιουργία μιας ομάδας ικανής να προκριθεί στο Μουντιάλ της Ρωσίας.
Η επόμενη μέρα είναι ένα δύσκολο στοίχημα για όλους: για την ΕΠΟ, τον προπονητή, τους παίκτες, όλους όσοι κινούνται στα πέριξ της ομάδας. Το ξεκάθαρο μήνυμα των διοικούντων είναι ότι θα γίνουν αλλαγές. Αμεσες, δραστικές και θεαματικές. Για να γίνουν όμως τόσο βαθιές τομές σε όλα τα επίπεδα, απαιτείται πρώτα μια καλή διάγνωση για τον εντοπισμό όλων των προβλημάτων που οδήγησαν την κατάσταση έως εδώ, διαλύοντας μέσα σε λίγους μήνες την πιο αξιόπιστη και επιτυχημένη ομάδα του ελληνικού ποδοσφαίρου, εάν αναλογιστούμε τι έχει προσφέρει σταθερά για περίπου 12 χρόνια.
Το βασικό πρόβλημα της ΕΠΟ είναι ότι αν κάνει αυτή την ενδοσκόπηση, πρώτη απ’ όλους θα κληθεί να λογοδοτήσει η ίδια. Είναι η βασική υπαίτιος για τον ξεπεσμό μιας ομάδας μοντέλου και χρεώνεται μια σειρά από λανθασμένες και σπασμωδικές αποφάσεις. Το βάρος πέφτει κυρίως στον πρώην πρόεδρό της, Γ. Σαρρή, και όχι στον τωρινό, Γ. Γκιρτζίκη, ο οποίος ανέλαβε ένα μισοβυθισμένο καράβι έχοντας ρόλο περισσότερο διαχειριστικό και μικρό ορίζοντα, έως τις επερχόμενες εκλογές. Η αλαζονεία του κ. Σαρρή προκάλεσε μεγάλους κλυδωνισμούς και το ξήλωμα του μηχανισμού που είχαν δημιουργήσει ο Φερνάντο Σάντος με τους άμεσους συνεργάτες του.
Από το 2001 μέχρι το 2014, η Εθνική είχε μόνο δύο προπονητές, τον Ρεχάγκελ και τον Σάντος. Μέσα σε εννιά μήνες από το περασμένο καλοκαίρι, πέρασαν από τον πάγκο της τρεις και κάποιοι πιέζουν να φύγει ο Μαρκαριάν για να έλθει και τέταρτος. Επί των ημερών του Ρεχάγκελ, πολύ δύσκολα άλλαζε ο πυρήνας των παικτών της Εθνικής, είχαν δεν είχαν ομάδα, ήταν δεν ήταν σε φόρμα. Κατηγορήθηκε η ομάδα ότι έγινε ένα «κλειστό κλαμπ», αλλά στην πορεία αποδείχθηκε ότι αυτή η συνοχή και η ομοιογένεια ήταν η μεγάλη της δύναμη. Αναγκαστικά ο Σάντος προχώρησε σε αλλαγές και σταδιακά πέτυχε μια σημαντική ανανέωση προσώπων, αλλά κράτησε τις ισορροπίες και έναν βασικό κορμό, όπως και αγωνιστική φιλοσοφία παραπλήσια μ’ αυτήν του προκατόχου του.
Μετά το Μουντιάλ της Βραζιλίας, οι αλλαγές ήταν θεαματικές. Νέος προπονητής, νέα πρόσωπα στο επιτελείο, νέοι ποδοσφαιριστές να βουτάνε απευθείας στα βαθιά χωρίς υποδομή, χωρίς εμπειρία και χωρίς στηρίγματα από τους παλαιότερους που στην πλειοψηφία τους απομακρύνθηκαν, νέα αγωνιστική φιλοσοφία, αταίριαστη με το DNA του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η πόρτα άνοιξε απότομα και μπαίνοντας ο αέρας με ορμή, τα γκρέμισε όλα. Η ελεύθερη πτώση σόκαρε τους πάντες. Δεν υπήρχε αλεξίπτωτο ούτε και μαξιλαράκι ασφαλείας. Η προσγείωση στη νέα πραγματικότητα ήταν ανώμαλη και θα χρειαστεί πολύς χρόνος μέχρι να ξαναδούμε την Εθνική μας όρθια και δυνατή, όπως την είχαμε συνηθίσει.
O κομβικός ρόλος Καραγκούνη και ο Μαρκαριάν
Η προαναγγελία πολλών και σημαντικών αλλαγών βάζει υποχρεωτικά στο κάδρο τόσο τον Γιώργο Καραγκούνη όσο και τον Σέρχιο Μαρκαριάν. Για τον Ουρουγουανό προπονητή τα πράγματα είναι λίγο - πολύ ξεκάθαρα: θα ολοκληρώσει ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων το συμβόλαιό του μέχρι τον Δεκέμβρη και θα κριθεί με βάση τη γενικότερη εικόνα της ομάδας και τον τρόπο που θα χειριστεί έως τότε τους παίκτες. Ξεκινάει όμως με χάντικαπ.
Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα δεν δείχνουν ότι έχει το μαγικό ραβδάκι που λύνει όλα τα προβλήματα, όπως το είχε στις δύο θητείες του στον Παναθηναϊκό πριν από 12-13 χρόνια, όταν τον ανέλαβε στα πρόθυρα της κατάρρευσης και κατάφερε πολύ γρήγορα να τον συμμαζέψει. Αλλος ανασταλτικός παράγοντας είναι η ηλικία του. Τώρα είναι 72 χρόνων και παρότι είναι άνθρωπος που ξεχειλίζει από ενέργεια και όρεξη για δουλειά, θα είναι στα 75 του όταν έλθει με το καλό η ώρα για το Μουντιάλ της Ρωσίας. Και η λογική λέει ότι είναι δύσκολο να εμπιστευτείς ένα τόσο δύσκολο σχέδιο ανασυγκρότησης σε έναν άνθρωπο που βρίσκεται ήδη στην όγδοη δεκαετία της ζωής του.
Οι ενστάσεις για τον Καραγκούνη εντός των τειχών της ΕΠΟ έχουν την ακριβώς αντίθετη αφετηρία. Θεωρείται από πολλούς άπειρος για να διαχειριστεί μια τόσο σοβαρή κατάσταση, με επιβαρυντικό στοιχείο ότι δεν έχει καταφέρει ακόμα να «σκοτώσει» τον ποδοσφαιριστή που κρύβεται μέσα του. Πέρυσι τέτοια εποχή οδηγούσε ως αρχηγός την Εθνική μας στα γήπεδα της Βραζιλίας και τρεις μήνες αργότερα κλήθηκε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά χωρίς να έχει διοικητική εμπειρία. Μια τέτοιου είδους μετάβαση ποτέ δεν είναι απλή υπόθεση, ειδικά όταν γίνεται κάτω από τόσο πιεστικές συνθήκες. Ακόμα και αν ο Καραγκούνης πάρει ψήφο εμπιστοσύνης, δεν θα έχει τις υπερεξουσίες που είχε έως σήμερα, αποφασίζοντας σχεδόν ελεύθερα για όλα τα οργανωτικά θέματα της ομάδας.
Οι αλλαγές και οι βαθιές τομές είναι εύκολες μόνο στα λόγια. Στην πράξη, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, ειδικά όταν δεν υπάρχει οικονομική ευχέρεια για να στηριχτεί το όποιο πλάνο. Η αγωνιστική χιονοστιβάδα έχει παρασύρει και τα ταμεία της ομοσπονδίας. Ο αποκλεισμός από το Euro σημαίνει απώλεια εσόδων περίπου 12 με 14 εκατ. ευρώ, ποσό που θα μπορούσε να στηρίξει τα πλάνα ανάπτυξης και την εξυπηρέτηση του τραπεζικού δανεισμού που κάλυψε χρέη περίπου 29 εκατ. ευρώ από προηγούμενα χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου