ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
Αστεία, προσβλητική και άδικη
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Η επιστροφή του μεγάλου Πελέ του θεάτρου και της φιλοσοφίας.
Selfie με απομεινάρια της φυλής των «beautiful people»...
Οι χαρακτηρισμοί στον τίτλο αφορούν τη
σύσταση εξεταστικής επιτροπής της Βουλής με αντικείμενο τις ευθύνες για
το Μνημόνιο. Να τους πάρω, λοιπόν, έναν προς έναν.
Αστεία, διότι τόσα χρόνια η εμπειρία μάς δίδαξε ότι μια Εξεταστική της Βουλής, με σκοπό την αναζήτηση της αλήθειας σε οποιοδήποτε θέμα, δεν διαφέρει επί της ουσίας από μια συνέλευση του διοικητικού συμβουλίου της ΕΦΕΕ (αν υφίσταται ακόμη...), απλώς, διεξάγεται σε θεσμικά ανώτερο επίπεδο. Ας περιμένουμε λοιπόν την αοριστολογία με τη σέσουλα, επιδείξεις κομματικού φανατισμού, εμπάθεια, μισαλλοδοξία και, στο τέλος, το.....
κάθε κόμμα με το δικό του πόρισμα. Ας μην αυταπατώμεθα, οι εξεταστικές επιτροπές της Βουλής είναι όργανα που χρησιμοποιούνται από τις κυβερνήσεις και τις κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες είτε για τη συσκότιση ενός θέματος είτε για την πολιτική εκμετάλλευσή του. Οχι μόνον αστείο, λοιπόν, αλλά και μπαγιάτικο.
Προσβλητική είναι για τη νοημοσύνη όσων έχουν καταλάβει τα πραγματικά, τα εγγενή αίτια της κατάρρευσής μας. Η επιλογή ώστε η έρευνα να αφορά την περίοδο από το 2010 και έπειτα παρακάμπτει το ουσιώδες, πώς δηλαδή φθάσαμε στη χρεοκοπία και, αντιθέτως, μένει στο επουσιώδες, πώς δηλαδή επελέγη η συγκεκριμένη συνταγή για τη σωτηρία μας. Το ζήτημα, με άλλα λόγια, για την επιτροπή είναι γιατί καλέσαμε τον τάδε γιατρό να μας θεραπεύσει, όχι τι είναι αυτό από το οποίο πάσχουμε.
Αδικη είναι, τέλος, διότι επικεντρώνεται στο κακορίζικο. Συγχωρήστε μου την περιαυτολογία (αν μπορεί να θεωρηθεί τέτοια...), αλλά λίγοι έχουν κοροϊδέψει τον Γιώργο όσο αυτή η στήλη και εξακολουθώ να πιστεύω ότι το άξιζε. Δεν του αξίζει όμως να προβληθεί ως ο κύριος υπεύθυνος για τη σημερινή κατάσταση, γιατί δεν είναι. (Εδώ, και το λέω χωρίς καμία διάθεση ανόητου χιούμορ, έχουμε μια περίπτωση κανονικού μπούλινγκ). Ο Γιώργος ήταν ο τελευταίος και ο πιο αφελής από αυτούς που έπιασαν το τιμόνι τις τελευταίες στιγμές πριν από την πρόσκρουση με το παγόβουνο. Είναι όμως ο ιδεώδης αποδιοπομπαίος: δεν έχει καμία πολιτική κάλυψη, οι δε φίλοι του μετρήθηκαν στις εκλογές και ευρέθησαν ελάχιστοι και αμελητέοι.
Για την περίεργη αριστεροδεξιά κυβέρνηση που έχουμε, όμως, η σύσταση της επιτροπής προσφέρει ένα στρατηγικό και ένα τακτικό πλεονέκτημα. Το πρώτο είναι σχετικό με όσα κάνουν την υπόθεση προσβλητική για τη νοημοσύνη. Επικεντρώνοντας την έρευνα στη θεραπεία και όχι στην ασθένεια, η κυβέρνηση νομιμοποιεί ηθικά την αυτοκτονική στάση που τηρεί σήμερα. Η δική της αλλοπρόσαλλη στάση, να στέκεται πάνω από το βάραθρο και να σκέπτεται αν αξίζει να πέσει, γίνεται η κανονική, δηλαδή η πατριωτική, η σώφρων, η πρέπουσα. Αντιθέτως, η στάση εκείνων που, πιεζόμενοι έστω, πήραν τις δύσκολες αποφάσεις, γίνεται αντεθνική, προδοτική ή όπως αλλιώς θέλετε να την πούμε.
Το τακτικό πλεονέκτημα στο οποίο αποβλέπει η κυβέρνηση είναι ότι, ανασκαλεύοντας τους σκελετούς στο ντουλάπι, εμποδίζει την ανασύνταξη της αντιπολίτευσης. Το βλέπουμε όλοι, υποθέτω, ότι το συμφέρον της κυβέρνησης είναι να συντηρεί την αντιπολίτευση στη σημερινή της άθλια κατάσταση. Τη θέλει, δηλαδή, να συνίσταται από κόμματα που δεν αρέσουν και να εκπροσωπείται από πρόσωπα φθαρμένα. Να πάρουμε το παράδειγμα του Ευάγγελου του Βενιζέλου, στη δήθεν ενημερωτική συζήτηση που έγινε προ ημερών στη Βουλή. Ηταν, στ’ αλήθεια, έξοχος στην ομιλία του: ανέδειξε όλα τα λάθη της κυβέρνησης, καθώς και τους κινδύνους που ανοίγονται μπροστά μας, με τρόπο που καλύτερος δεν υπάρχει. Κατάφερε να επιβληθεί ακόμη και στη Ζωή Κωνσταντοπούλου! Τι να το κάνεις όμως, όταν θυμάσαι ότι οι αξιοθαύμαστες ικανότητες αυτού του ανθρώπου υπηρέτησαν για τόσα χρόνια τη φαυλότητα του πασοκικού κράτους και συνέβαλαν στη δημιουργία του τέρατος που τώρα αμολήθηκε ελεύθερο;
Μέσα από το ίδιο πλαίσιο σκοπιμοτήτων πρέπει, νομίζω, να ερμηνευθεί και η εμφανής στήριξη της Ζωής Κωνσταντοπούλου στη Χρυσή Αυγή. Ας μη μας παραπλανά η έμφυτη ευγένεια και η λεπτότητα των τρόπων χάρη στην οποία η κ. Κωνσταντοπούλου κατορθώνει πάντα να μετατρέπει σε σκάνδαλο αυτό με το οποίο καταπιάνεται. Με τον τρόπο της, υπηρετεί τη στρατηγική που θέλει έντονη την παρουσία της Χρυσής Αυγής στο δεξιό άκρο του φάσματος και στο μέσον χάος, ώστε ο μεσαίος χώρος να είναι ανοικτός στις διαθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Συνεπώς, φαίνεται ότι η υπόθεση της Εξεταστικής είναι καλά σχεδιασμένη από την κυβέρνηση, η οποία άλλωστε μόνο στο επίπεδο της εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης μπορεί να επιδείξει κάποιες ικανότητες. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, η έκβαση δεν παύει να είναι αμφίβολη, διότι αν στην υπόθεση ανακατευτεί προσωπικά η Ζωή Κωνσταντοπούλου, το πιθανότερο είναι να την τινάξει στον αέρα με τη γνωστή χάρη της...
Καθόλου τηλεοπτικός
Ενα βράδυ γύρισα στο σπίτι και έβαλα αμέσως την τηλεόραση για τις ειδήσεις. Καθώς άφηνα τσάντες, πανωφόρια κ.λπ. και είχα την πλάτη γυρισμένη στην οθόνη, άκουγα από την τηλεόραση κάποιον να μιλάει σπαστά, διστάζοντας στην επιλογή της λέξης, σχεδόν κομπιάζοντας. Σκέφθηκα ότι θα πρέπει να ήταν αυτός που οι Αγγλοι λένε «the proverbial man in the street», ο «απλούς άνθρωπος» που λέει ο Καβάφης, ένας απλός άνθρωπος από τον δρόμο δηλαδή, που του ζήτησαν να πει τη γνώμη του κι αυτός ξαφνιασμένος αυτοσχεδιάζει. Οταν γύρισα προς την οθόνη, με έκπληξη (που ομολογουμένως δεν την περίμενα), διαπίστωσα ότι επρόκειτο για τον Σταύρο Θεοδωράκη. Είναι μια ειρωνεία για τον αρχηγό του «Ποταμιού» ότι, ενώ έγινε γνωστός ως τηλεοπτικός δημοσιογράφος, τελικά δεν είναι καθόλου τηλεοπτικός ως πολιτικός...
Έντυπη
Αστεία, διότι τόσα χρόνια η εμπειρία μάς δίδαξε ότι μια Εξεταστική της Βουλής, με σκοπό την αναζήτηση της αλήθειας σε οποιοδήποτε θέμα, δεν διαφέρει επί της ουσίας από μια συνέλευση του διοικητικού συμβουλίου της ΕΦΕΕ (αν υφίσταται ακόμη...), απλώς, διεξάγεται σε θεσμικά ανώτερο επίπεδο. Ας περιμένουμε λοιπόν την αοριστολογία με τη σέσουλα, επιδείξεις κομματικού φανατισμού, εμπάθεια, μισαλλοδοξία και, στο τέλος, το.....
κάθε κόμμα με το δικό του πόρισμα. Ας μην αυταπατώμεθα, οι εξεταστικές επιτροπές της Βουλής είναι όργανα που χρησιμοποιούνται από τις κυβερνήσεις και τις κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες είτε για τη συσκότιση ενός θέματος είτε για την πολιτική εκμετάλλευσή του. Οχι μόνον αστείο, λοιπόν, αλλά και μπαγιάτικο.
Προσβλητική είναι για τη νοημοσύνη όσων έχουν καταλάβει τα πραγματικά, τα εγγενή αίτια της κατάρρευσής μας. Η επιλογή ώστε η έρευνα να αφορά την περίοδο από το 2010 και έπειτα παρακάμπτει το ουσιώδες, πώς δηλαδή φθάσαμε στη χρεοκοπία και, αντιθέτως, μένει στο επουσιώδες, πώς δηλαδή επελέγη η συγκεκριμένη συνταγή για τη σωτηρία μας. Το ζήτημα, με άλλα λόγια, για την επιτροπή είναι γιατί καλέσαμε τον τάδε γιατρό να μας θεραπεύσει, όχι τι είναι αυτό από το οποίο πάσχουμε.
Αδικη είναι, τέλος, διότι επικεντρώνεται στο κακορίζικο. Συγχωρήστε μου την περιαυτολογία (αν μπορεί να θεωρηθεί τέτοια...), αλλά λίγοι έχουν κοροϊδέψει τον Γιώργο όσο αυτή η στήλη και εξακολουθώ να πιστεύω ότι το άξιζε. Δεν του αξίζει όμως να προβληθεί ως ο κύριος υπεύθυνος για τη σημερινή κατάσταση, γιατί δεν είναι. (Εδώ, και το λέω χωρίς καμία διάθεση ανόητου χιούμορ, έχουμε μια περίπτωση κανονικού μπούλινγκ). Ο Γιώργος ήταν ο τελευταίος και ο πιο αφελής από αυτούς που έπιασαν το τιμόνι τις τελευταίες στιγμές πριν από την πρόσκρουση με το παγόβουνο. Είναι όμως ο ιδεώδης αποδιοπομπαίος: δεν έχει καμία πολιτική κάλυψη, οι δε φίλοι του μετρήθηκαν στις εκλογές και ευρέθησαν ελάχιστοι και αμελητέοι.
Για την περίεργη αριστεροδεξιά κυβέρνηση που έχουμε, όμως, η σύσταση της επιτροπής προσφέρει ένα στρατηγικό και ένα τακτικό πλεονέκτημα. Το πρώτο είναι σχετικό με όσα κάνουν την υπόθεση προσβλητική για τη νοημοσύνη. Επικεντρώνοντας την έρευνα στη θεραπεία και όχι στην ασθένεια, η κυβέρνηση νομιμοποιεί ηθικά την αυτοκτονική στάση που τηρεί σήμερα. Η δική της αλλοπρόσαλλη στάση, να στέκεται πάνω από το βάραθρο και να σκέπτεται αν αξίζει να πέσει, γίνεται η κανονική, δηλαδή η πατριωτική, η σώφρων, η πρέπουσα. Αντιθέτως, η στάση εκείνων που, πιεζόμενοι έστω, πήραν τις δύσκολες αποφάσεις, γίνεται αντεθνική, προδοτική ή όπως αλλιώς θέλετε να την πούμε.
Το τακτικό πλεονέκτημα στο οποίο αποβλέπει η κυβέρνηση είναι ότι, ανασκαλεύοντας τους σκελετούς στο ντουλάπι, εμποδίζει την ανασύνταξη της αντιπολίτευσης. Το βλέπουμε όλοι, υποθέτω, ότι το συμφέρον της κυβέρνησης είναι να συντηρεί την αντιπολίτευση στη σημερινή της άθλια κατάσταση. Τη θέλει, δηλαδή, να συνίσταται από κόμματα που δεν αρέσουν και να εκπροσωπείται από πρόσωπα φθαρμένα. Να πάρουμε το παράδειγμα του Ευάγγελου του Βενιζέλου, στη δήθεν ενημερωτική συζήτηση που έγινε προ ημερών στη Βουλή. Ηταν, στ’ αλήθεια, έξοχος στην ομιλία του: ανέδειξε όλα τα λάθη της κυβέρνησης, καθώς και τους κινδύνους που ανοίγονται μπροστά μας, με τρόπο που καλύτερος δεν υπάρχει. Κατάφερε να επιβληθεί ακόμη και στη Ζωή Κωνσταντοπούλου! Τι να το κάνεις όμως, όταν θυμάσαι ότι οι αξιοθαύμαστες ικανότητες αυτού του ανθρώπου υπηρέτησαν για τόσα χρόνια τη φαυλότητα του πασοκικού κράτους και συνέβαλαν στη δημιουργία του τέρατος που τώρα αμολήθηκε ελεύθερο;
Μέσα από το ίδιο πλαίσιο σκοπιμοτήτων πρέπει, νομίζω, να ερμηνευθεί και η εμφανής στήριξη της Ζωής Κωνσταντοπούλου στη Χρυσή Αυγή. Ας μη μας παραπλανά η έμφυτη ευγένεια και η λεπτότητα των τρόπων χάρη στην οποία η κ. Κωνσταντοπούλου κατορθώνει πάντα να μετατρέπει σε σκάνδαλο αυτό με το οποίο καταπιάνεται. Με τον τρόπο της, υπηρετεί τη στρατηγική που θέλει έντονη την παρουσία της Χρυσής Αυγής στο δεξιό άκρο του φάσματος και στο μέσον χάος, ώστε ο μεσαίος χώρος να είναι ανοικτός στις διαθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Συνεπώς, φαίνεται ότι η υπόθεση της Εξεταστικής είναι καλά σχεδιασμένη από την κυβέρνηση, η οποία άλλωστε μόνο στο επίπεδο της εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης μπορεί να επιδείξει κάποιες ικανότητες. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, η έκβαση δεν παύει να είναι αμφίβολη, διότι αν στην υπόθεση ανακατευτεί προσωπικά η Ζωή Κωνσταντοπούλου, το πιθανότερο είναι να την τινάξει στον αέρα με τη γνωστή χάρη της...
Καθόλου τηλεοπτικός
Ενα βράδυ γύρισα στο σπίτι και έβαλα αμέσως την τηλεόραση για τις ειδήσεις. Καθώς άφηνα τσάντες, πανωφόρια κ.λπ. και είχα την πλάτη γυρισμένη στην οθόνη, άκουγα από την τηλεόραση κάποιον να μιλάει σπαστά, διστάζοντας στην επιλογή της λέξης, σχεδόν κομπιάζοντας. Σκέφθηκα ότι θα πρέπει να ήταν αυτός που οι Αγγλοι λένε «the proverbial man in the street», ο «απλούς άνθρωπος» που λέει ο Καβάφης, ένας απλός άνθρωπος από τον δρόμο δηλαδή, που του ζήτησαν να πει τη γνώμη του κι αυτός ξαφνιασμένος αυτοσχεδιάζει. Οταν γύρισα προς την οθόνη, με έκπληξη (που ομολογουμένως δεν την περίμενα), διαπίστωσα ότι επρόκειτο για τον Σταύρο Θεοδωράκη. Είναι μια ειρωνεία για τον αρχηγό του «Ποταμιού» ότι, ενώ έγινε γνωστός ως τηλεοπτικός δημοσιογράφος, τελικά δεν είναι καθόλου τηλεοπτικός ως πολιτικός...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου