φετινό συλλεκτικό ημερολόγιο που εκδίδει με συνέπεια ο σύλλογος «Φίλοι του Ελαφρού Τραγουδιού». Με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη γέννηση και των 50 ετών από τον θάνατο του αξέχαστου ερμηνευτή, ο σύλλογος παρουσιάζει μια ενδιαφέρουσα έκδοση, της οποίας τα κείμενα έχουν επιμεληθεί οι δύο στυλοβάτες του σωματείου, ο κ. Παύλος Ναθαναήλ και η κυρία Ελίζα Μαρέλλι.
Το ημερολόγιο, το οποίο θα κυκλοφορήσει σε περίπου 10 ημέρες, περιλαμβάνει άγνωστες πτυχές της ζωής του αλλά και σπάνιο φωτογραφικό υλικό από τον αξέχαστο τροβαδούρο, το οποίο παρείχε ο γιος του Νίκου Γούναρη, Κώστας.
«Υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους τραγουδιστές της Ελλάδος» αναφέρει στο προλογικό σημείωμά της η κυρία Μαρέλλι, η οποία είχε την τύχη να γνωρίσει από κοντά τον σπουδαίο τραγουδοποιό.
Γεννημένος τον Δεκέμβριο του 1915 στο Μεταξουργείο, ο Νίκος Γούναρης έκανε το πρώτο του μεροκάματο στο τραγούδι μόλις στα 7 του χρόνια, συνοδεύοντας τον πατέρα του, που έπαιζε κιθάρα στις ταβέρνες. Η μοίρα τού έδειξε το σκληρό πρόσωπό της στα 12 του χρόνια, όταν μια άμαξα τον τραυμάτισε σοβαρά στα δάχτυλα του ποδιού, αφήνοντάς τον ανάπηρο. Δεν έπαψε όμως να αντιμετωπίζει το πρόβλημα του με σθένος, προσπαθώντας να κρύβει την αδυναμία του αυτή βάζοντας βαμβάκι στο μπροστινό μέρος του παπουτσιού του.
Οι πρώτες επιτυχίες του, τα κομμάτια «Ηθελα να 'μουνα Αδάμ», «Τ' άσπρα πουλιά» αλλά και το αξεπέραστο «Σκαλί, καλέ μου, σκαλί» ανέδειξαν το πληθωρικό ταλέντο του και τον κατέταξαν ανάμεσα στους πιο δημοφιλείς ερμηνευτές της εποχής, που το κοινό δεν χόρταινε να ακούει. Σε εκείνον χρωστούμε και το θρυλικό τραγούδι «Ενα βράδυ που 'βρεχε», αλλά και τα «Αρχισαν τα όργανα», «Αυτός ο άλλος», «Και τι δεν θα 'δινα να σε έκανα δική μου», «Για εμάς κελαηδούν τα πουλιά», αλλά και ακόμη 500 κομμάτια. Παντρεμένος με τη Βαλεντίνη Χαραλαμπίδου από το 1935 -με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά- ο Νίκος Γούναρης συνδέθηκε πολύ έντονα με την Αμερική. Εκεί παρέμεινε επί σειρά ετών, δίνοντας συναυλίες στους Ελληνες της ομογένειας, ενώ το 1949 βρέθηκε και στο Κάρνεγκι Χολ της Νέας Υόρκης για μια εμφάνιση που άφησε εποχή.
Με το πηγαίο χιούμορ του συνήθιζε να αντιμετωπίζει όλα τα προβλήματα που ανά καιρούς ανέκυπταν στη ζωή του. Ακόμη και όταν έχασε το πόδι, ο σπουδαίος ερμηνευτής δεν το έβαλε κάτω. Συνέχισε να χορεύει και να διασκεδάζει όπως και πρώτα... «Ηταν η ωραιότερη ψυχούλα που γνώρισε άνθρωπος. Μοιραζόταν με τον συνάνθρωπό του έστω και μια μπουκιά ψωμί. Αν έβλεπε έναν άνθρωπο να κρυώνει, έβγαζε το σακάκι του και του το έδινε» είχε πει για τον Γούναρη ο αξέχαστος Φώτης Πολυμέρης, σκιαγραφώντας την προσωπικότητα ενός ανθρώπου που έμεινε στην ιστορία όχι μόνο για τις μουσικές ικανότητές του, αλλά και για το ήθος του και τον ακέραιο χαρακτήρα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου